Andrzej Marusarz młodszy, urodził się 31 sierpnia 1913 r. w Zakopanem, syn przewodnika tatrzańskiego Jędrzeja Marusarza-Jarząbka.

  Przewodnikiem został w 1932 r., egzamin na II klasę zdał w 1937 r., a przewodnikiem I klasy został w  1967 r. Przewodnictwa nauczył się przy ojcu, towarzysząc mu w wycieczkach tatrzańskich. Razem z ojcem budował też ścieżki turystyczne w Tatrach.

  Uprawiał także taternictwo, m.in. w towarzystwie Stanisława Motyki, i dokonał kilku pierwszych wejść, jak pd. ścianą Małego Kołowego Szczytu (w 1938). Członkiem TOPR był dopiero od 1934, ale już od 1930 brał udział w wyprawach ratunkowych, np. w kwietniu 1933 uczestniczył w ciężkiej wyprawie zim. po Wincentego Birkenmajera na Galerię Gankową.

   W narciarstwie sportowym od 1929 zdobywał na zawodach pierwsze miejsca. W latach 1932-39 zaliczał się do najlepszych polskich narciarzy w kombinacji klasycznej (biegi i skoki), zdobywał dobre miejsca w konkurencji międzynarodowej. Dwa razy uczestniczył w zimowych igrzyskach olimpijskich (w 1932 i 1936 r.). Na narciarskich mistrzostwach Polski w 1938 zwyciężył w otwartym konkursie skoków i w tymże roku ustanowił polski rekord w skokach: 76,5 m. Był zawodnikiem i działaczem SNPTT.

  W czasie II wojny świat. jako marynarz służył najpierw w polskiej marynarce wojennej, potem w handlowej jako sternik, np. w konwojach alianckich do Tobruku i Murmańska oraz przy inwazji aliantów we Francji, dwukrotnie ratując się ze storpedowanych statków. Po wojnie wróciwszy do Polski, służył w lecie jako marynarz na pol. statkach, a w zimie był w Zakopanem zawodnikiem i trenerem narciarskim. Od 1953 pracował tylko w Zakopanem jako trener narciarski i przewodnik tatrzański. Miał dwóch braci: Stanisława (przewodnik i ratownik) i Józefa (architekt i narciarz olimpijczyk).

  Zmarł 3 października 1968 r., pochowany został na Pęksowym Brzyzku.

Żródło: WET

Fot. NAC