Kazimierz Dziób 1920 - 1992

Kazimierz Dziób


Kazimierz Dziób urodził się 9 kwietnia 1920 roku w Brzesku.

  Przewodnikiem tatrzańskim został w w 1950 r. II klasy w 1964 r., a I klasę uzyskał w 1969 r. Od 1963 r. był przewodnikiem podhalańskim I klasy. Był jednym z założycieli (1951) Koła Przewodników Tatrzańskich w Zakopanem i długoletnim członkiem jego zarządu (1951-70, dwukrotnie jako prezes) i zarazem jednym z najbardziej aktywnych w szkoleniu przewodników tatrzańskich, podhalańskich i pienińskich, również i w następnych latach, jako wykładowca, instruktor, kierownik kursów i autor skryptów szkoleniowych, a od 1955 jako członek przewodnickiej komisji egzaminacyjnej.

   Jako przewodnik pracował w FWP, w Orbisie i w domach wczasowych ZNP w Zakopanem.

    Od 1948 mieszkał w Zakopanem, od jesieni tegoż roku był instruktorem turystycznym i kierownikiem wycieczkowym.

  Od 1949 był członkiem PTT, potem PTTK i jednym z jego najbardziej czynnych działaczy w Zakopanem: wieloletni członkiem zarządu Oddziału Zakopiańskiego PTTK i jego Komisji Krajoznawczej.

  Od 1950 był członkiem. ochotnikiem GOPR.

  Był członkiem Straży Ochrony Przyrody, w 1983 był współzałożycielem Towarzystwa Ochrony Tatr i został członkiem jego pierwszego zarządu.

  Ogłosił wspomnienie: Przewodnik przewodników tatrzańskich ("Watra", Kr. 1984, nr 6).

  Był członkiem honorowym Studenckiego Koła Przewodników Górskich w Krakowie (1968) oraz Koła Przewodników Tatrzańskichw Gliwicach (1977), w Krakowie (1979) i w Zakopanem (1983).

 W 1963 roku obronił pracę magisterską na Uniwersytecie Jagiellońskim na Wydziale Prawa.

  Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi w 1976 r., Odznaką Zasłużonego Działacza Turystyki w 1966 r, Złotą Odznaką PTTK w 1968 r., Złotą Odznaką Za zasługi dla województwa nowosądeckiego w 1981 r., Złotą Odznaką Za zasługi dla Zakopanego w 1987 r.

  Zmarł 4 października 1999 roku w Busku, pochowany został na cmentarzu przy ulicy Nowotarskiej w Zakopanem.

  Jego postać i rozległość społecznego zaangażowania w sprawy gór i turystyki  przedstawił w pięknym wspomnieniu, zamieszczonym w Wierchach 59/1993, Wiesław A. Wójcik.

Fot. Janusz Konieczniak

Lit.: WET.

Wiesław A. Wójcik Wierchy 59/1993, str.176