Wojciech Marczułajtis urodził się 21 listopada 1942 roku w Wilnie.

  Przewodnikiem tatrzańskim został w 1971 r., a najwyższą I klasę otrzymał w 1978 roku. Od 2001 przewodnik wysokogórski UIAGM/IVBV. Jako zawodowy przewodnik pracował od 1972 do 1984 roku.

  Pełnił funkcję Prezesa Stowarzyszenia Przewodników Tatrzańskich im. Klemensa Bachledy przez dwie kadencje: w latach 2003-2006 i 2009-2012 oraz funkcję Wiceprezesa od 2012 r. do chwili  śmierci. Był członkiem Komisji Egzaminacyjnej Przewodników Tatrzańskich.

 Prowadził, jako kierownik, kursy dla kandydatów na przewodników tatrzańskich w latach 2001-2003 i 2009-2011 oraz kurs dla przewodników na wyższe klasy w latach 2011-2012.

  W środowisku przewodnickim należał do instruktorów najbardziej życzliwych wobec młodzieży. Lubił młodych i potrafił znaleźć z nimi wspólny kontakt. Można powiedzieć, że wychował stu kilkudziesięciu przewodników tatrzańskich.

  Był bodaj najlepszym wśród przewodników tatrzańskich znawcą historii Węgier i Słowacji.

  Przysięgę ratownika TOPR złożył 10 października 1975 r.

  Był członkiem Klubu Wysokogórskiego w Zakopanem, instruktorem narciarskim i instruktorem snowboardu. Pomocnikiem instruktora snowboardu został w wieku 60 lat, był najstarszym czynnym instruktorem snowboardu w Polsce.

  Taternictwo i turystykę uprawiał, oprócz Tatr, w górach Bułgarii, Alpach i Kaukazie. Wziął udział w wyprawie przewodników tatrzańskich w góry Kaukazu w 1975 r.

  Z wykształcenia był technikiem budownictwa, ukończył Technikum Budowlane w Tomaszowie Mazowieckim, gdzie pracował w zawodzie do 1972 r.

Zmarł 9 lutego 2014 roku w Krakowie, pochowany został na zakopiańskim cmentarzu na Pardałówce.

Lit. Maciej Krupa, Tatry 2(48), 2014

Podhalanie t. 2.